زبان بخشی جدانشدنی از فرهنگ است. واژه‌ها، علاوه بر معنای فرهنگ‌نامه‌ایِ خود، دارای بار فرهنگی و تاریخی هستند. نظریه‌های زیادی اشاره به لایه‌های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی زبان داشته‌اند، از جمله این نظریه‌ی معروف میخائیل باختین که می‌گوید هر واژه و سخن حاوی باری اجتماعی و فرهنگی در طول تاریخ است. انتقال زبان با تمامی معانی و بارهای آن از نسلی به نسل دیگر شرط بقای یک زبان است، و بقای زبان لازمه‌ی بقای فرهنگ سخنوران آن زبان. زبان نه تنها منتقل‌کننده و منعکس‌کننده‌ی فرهنگ است بلکه در پویایی فرهنگ نیز نقش مهمی دارد. کودک همراه با فراگیری زبان مادری با ابعاد مهمی از فرهنگ و هویت خود آشنا می‌شود، و خود نیز به پویایی آن فرهنگ و هویت کمک می‌کند.

چرا زبان مادری مهم است و چه ارتباطی با رشد مغز و شخصیت دارد؟

سر و مغز کودک جزء اولین ارگان‌های بدن است که رشد می‌کند و اندازه‌ی آن هنگام تولد، تقریبا نصف اندازه‌ی کل بدن است. چون مسیر رشد کودک از بالا به پایین و از درون به بیرون است، سر و قلب٬ اولین اندام‌های بدن است که رشد می‌کنند و این تکامل و رشد، طی سال‌های اول بسیار سریعتر و حساستر است. لذا مغز کودک نسبت به سایر اعضای بدن رشد بسیار تندتری دارد و بیشتر آماده‌ی گرفتن و تولید تصویرهای ذهنی است.

رابطه‌ی رشد مغز کودک با توانایی‌های ذهنی و زبانی کودک از نوع رابطه‌ی همبسته‌گی است. یعنی هر دو باهم رشد می‌کنند. بدین معنی که رشد یکی باعث رشد دیگری نیست؛ بلکه رابطه‌ی هر دو برهم‌دیگر، یک رابطه‌ی تاثیر و تاثر متقابل است؛ نه یک رابطه‌ی علت و معلولی.

زن در این نقش، به حقیقت در سمت رهبری فرزند قرار می گیرد و تربیت از این دید، نوعی هدایت و رهبری است. مادر در این رهبری مسئولیتی عظیم دارد؛ زیرا با القائات خود در افکار و اندیشه های او و نیز جهت دادن تمایلات و عقاید او، طرز برخوردها، آرزوها، اهداف و جنبه های اخلاقی و اجتماعی آینده او و جامعه را می سازد و زمینه را برای اصلاح یا افساد او فراهم می سازد.

بانوی خانه میزان و الگوی رفتار، برای اتباع خانواده، بخصوص فرزندان، است. از طریق اوست که شخصیت فرزند شکل می گیرد و پایه های اخلاقی او گذارده می شود.

آنچه به فرزندان منتقل می‌شود، عموما بر عهده مادران است و به همین دلیل نام زبان هر فرد را با عنوان مادری اطلاق می‌کنند؛ چراکه بحث تربیت و زبان آموزی عمدتا بر عهده مادران است. مادرانی که خود صاحب ایده، فکر و زبان هستند، طبیعتا نقش بهتر و بیشتری در نگهداشت زبان مادری در میان فرزندان و بعدها برای جامعه خواهند داشت.ئدر برخورد با یک فرد، عموما از شیوه تربیتی مادر او مطلع می‌شویم؛ لذا فرزندان بیش از آنکه زبان را از سایرین اعم از مدرسه و جامعه- بیاموزند، آن را از مادر خود فرا می‌گیرند.

آموزه‌های هر زبان در ژن هر فرد محفوظ است و لذا فرد بصورت اتوماتیک زبان را فرا می‌گیرد؛ اما اولین قدم در چنین رویکردِ آموزشی را مادران بر می‌دارند.