یادداشت های مدرسه من

یادداشت دوم؛ کەواپانتۆڵ یا تیشرت؟

✍ : دکتر صفر ولدبیگی٭

⏪ در هفته جاری در یک مدرسه پسرانه سطح شهر پاوه در سه کلاس که مجموعا بیش از صد دانش آموز پایه هفتم بودند،تدریس داشتم. در روزهای نخستین بازگشایی مدارس، دانش آموزان معمولا با لباسها و نوشت افزارهای نو در کلاسها حضور می یابند. بعنوان معلم مطالعات اجتماعی و علاقه مند به پژوهشهای جامعه شناختی، پوشش دانش آموزانم دستمایه تعجب و انجام پژوهش ساده کلاسی گردید.

⏪ در نخستین حضورم در کلاس درس از میان این صد دانش آموز تنها چهار دانش آموز “کەواپانتۆڵ” بە تن داشتند؛ یعنی ۴ درصد آنان و مابقی شلوار کوردی و پیراهن یا ژاکت و اکثریت آنان یعنی٧٣ درصد آنان تی شرتهای رنگارنگ با تنوعی از کلمات،جملات و تصاویری عموما لاتین. از آن ٩۶ درصد کەواپانتۆڵ نپوش طی چند پرسش متوجه شدم که ٨۵ درصد آنان در منزل حداقل یک دست کەواپانتۆڵِ سایز مناسب دارند کە بەدلایل یا بهانه های متعددی چون: گرم بودن،دست وپاگیر بودن،حوصله نداشتن و … حاضر به پوشیدن آن نبودند. طی پرسشی دیگر دریافتم که بیش از ٩٠ درصد معلمان،کادر اجرایی مدرسه و پدران این دانش آموزان کەواپانتۆڵ می پوشند.

⏪ هدف از انجام این پژوهش ساده و انعکاس نتایج آن، نه بیان و اثبات یک بحران اجتماعیست و نه معرفی و محکومیت یک نسل دگراندیشِ دگرپوش. ونه بیان قضاوتهای ارزشیِ سُنتی همچون برتر وبهتر بودن پوشش کەواپانتۆڵ یا محکوم وتقبیح کردن تی شرت پوشیدن.
(طبق نتایج پژوهشهای علمی رابطه مستقیمی بین نوع پوشش و شکلگیری شخصیت مثبت یا منفی افراد وجود ندارد.) این تنها پیامی از نوجوانان به مای بزرگسال یعنی معلمان،خانواده ها، پژوهشگران ،تصمیم گیران و…جامعه است که این نسل نو سبکی متفاوت از نوع اندیشیدن وحتی پوشیدن ما را برگزیده است. به راستی نمی دانم کدامیک از ما درجهت درست و راهگشای مسیر زندگی ایستاده ایم؟ اما مطمئنم معماران فردای این جامعه دیگر کەواپانتۆڵ پوشها نیستند.

٭معلم مدارس پاوه