یادداشتهای مدرسه من
       یادداشت سوم؛ مغز پُر یا کوله پُر؟

دکتر صفر ولدبیگی*

⏪ در این روزهای نخستین بازگشایی مدارس،در کلاسهای درسم نکته ای که باعث جلب توجه بیشتر و دلیل نگاشتن این چند سطر گردید؛ بکارگیری،سرگرم شدن و بازی کردن تعدادی از دانش آموزانم با کوله پشتی ها،قمقمه ها،کلاسورها،ماژیک فسفریها و… در سرکلاسها حین تدریسم بود؛که گاها در روند تدریس و یادگیری اختلالی ایجاد می کرد.
در راستای این دغدغه در چند روز گذشته در یک آموزشگاه در سطح شهر پاوه با سه کلاس پایه هفتم و تقریبا صد دانش آموز درس داشتم. در ربع آخر هر سه کلاس، پرسشی را مطرح و پاسخها از نوع خود قابل انتظار و سبب ناخرسندی گردید. پرسشم اینگونه بود:

در روزهای پایانی شهریور هنگام تهیه لوازم التحریر آیا کتاب غیر درسی با موضوع مورد علاقه خودتان نیز خریداری نمودید؟ به زبانی دیگر آیا در سبد خرید آغاز سال تحصیلیتان کتاب غیردرسی هم وجود داشت؟

⏪ پاسخها حقیقتا نگران کننده ست.این صد دانش آموز (ساکن محلات مختلف شهر پاوه و اصالتا اهل شهر پاوه و ٢۶ روستای حومه) نمونه ای دقیق از وضعیت کلی جامعه ماست.
تنها در سبد خرید ٧ دانش آموز از این ١٠٠ دانش آموز کتاب غیر درسی وجود داشته است. به عبارت دیگر در سبد خرید ٩٣ درصد دانش آموزان و خانواده ها کتاب اهمیت و جایی ندارد.

⏪  در منطقه ما به طور میانگین هر خانواده در آغاز سال تحصیلی برای یک دانش آموز حداقل ۶ میلیون تومان هزینه پوشاک و لوازم التحریرش مینماید.
والدین گرامی آیا بهتر نبود فقط پنج درصد این هزینه را صرف کتاب،مطالعه و دانش فرزندانمان می نمودیم. متاسفانه متن(کتاب = دانش) را فراموش و به حاشیه(لوازم التحریر = سرگرمی) پرداخته ایم.آنگاه انتظار داریم فردای جامعه مان آرمانی باشد.