یادداشتهای مدرسه من
یادداشت چهارم؛ کەواپانتۆڵ می پوشیم

دکتر صفر ولدبیگی*

⬅️ از مجموعه این یادداشتهای کوتاه که هر هفته موضوعی مرتبط با دانش آموزانم را در پژوهشی ساده در چند سطر منعکس می نمایم؛ خلاصه یادداشت دومم چنین بود: در روزهای نخستم در یکی از آموزشگاههای پسرانه مقطع متوسطه متوجه شدم که از میان ١٠٠ دانش آموزم در سه کلاس تنها ۴ نفر کەواپانتوڵ پوشیده بودند و اکثریت ٩۶درصد کەواپانتۆڵ نپوش،عملا تی شرت وچند نفری نیز پیراهن یا ژاکت پوشیده بودند.

⬅️ در ربع پایانی کلاسهای مطالعات اجتماعیم در سخنانی کوتاه مواردی را درباره اهمیت آراستگی و پیراستگی، لزوم تمایز بین لباس کوچه و خواب با لباس مدرسه اشاراتی داشتم و به حقیقت نه در فضیلت کەواپانتوڵ و نە در تقبیح تی شرت سخنی نگفتم و باز به شخصه معتقدم آزادی نوع پوشش از حقوق اولیه هر انسانیست و قابل احترام برای همه انسانها؛ازجمله دانش آموزان.

⬅️ هفته بعد که وارد همان آموزشگاه و همان سه کلاس شدم،در نگاه نخست نوعی حیرت و آنگاه سُرور نصیبم شد. متوجه شدم واقعا بدون هیچگونه تشویق یا توبیخی وفقط بیان سخنانی در فضیلت آراستگی و پاسداشت محیط مدرسه، حالا آن ۴ نفر کەواپانتۆڵ پوش تعدادشان به ٣۴ نفر رسیده بود.
دانش آموزان مشتاقانه پذیرای سخنان، آموزه ها و اندیشه های معلمانشان هستند. و امیداست ما آموزگارِ اندیشه ها باشیم نه مبلّغ یک اندیشه.
قابی از این سُرور همگانی پیشکش نگاه پرسشگرتان
بدرود تا پژوهشی دیگر.
* دبیر مطالعات اجتماعی مدارس پاوه
٢٧مهرماه ١۴٠٢