پژوهشکده کردستان‌شناسی دانشگاە کردستان برگزار می‌کند:

همایش ملی میرزا احمد داواشی

مکان برگزاری:
تالار مولوی دانشگاه کردستان

🗓 زمانبندی همایش:
√ مهلت ارسال اصل مقاله: ۱۴۰۲/۱۲/۰۱
√ اعلام نتایج داوری مقاله: ۱۴۰۲/۱۲/۲۹
√ تاریخ برگزاری همایش: ۱۴۰۳/۰۲/۱۹

«به نام خدایی که خواندن و سرودن آموخت»

فرهیختگان، نویسندگان، شاعران و ادب دوستان در جای جای ایران و بویژه کردستان،

دانشگاه کردستان و پژوهشکده‌ی کردستان‌شناسی در نظر دارد در راستای ایفای نقش و مسئولیت اجتماعی خود و همچنین ایجاد بستری برای شکل‌گیری و تقویت گفتمان علمی درباره شاعران و شخصیت‌های فرهنگی مناطق مختلف کردستان در ذیل عنوان سلسله رویدادهای معنوی ایران،
همایش ملی میرزا احمد داواشی را برگزار نماید.
بدون شک برگزاری چنین همایش‌هایی فرصتی خواهد بود که از طریق آن شاعران و شخصیت‌های ادبی و فرهنگی ایران در منطقه کردستان معرفی شده و زمینه‌ی مناسبی برای تولید متن علمی در مورد آن‌ها و همچنین بستری برای انتشار این یافته‌های پژوهشی فراهم آید. این دست از شاعران اگرچه کمتر شناخته شده هستند، اما صدای زیست‌جهان واقعی و عامه مردم بوده و زبان گویای جامعه‌ و فرهنگ ما به شمار می‌آیند.
میرزا احمد داواشی(۱۳۵۹-۱۲۷۹ه ش) شاعر شیرین‌سخن، نکته‌سنج، زیباسرا، زیبابین، فصیح واژه و بلیغ زبان کرد است که اشعارش را به زبان کردی و در قالب لهجه های گورانی-هورامی و سورانی-جافی سروده است. او که از آخرین شاعران گورانی‌سرای بخش جنوبی کردستان ایران است متولد شهر روانسر از توابع استان کرمانشاه است. میرزا احمد که به لقب داواشی معروف است در اواخر اشعارش معمولا به همان نام خودش یعنی احمد که یکی از نامهای پیامبر اکرم اسلام(ص) است خود را ندای شاعرانه می‌زند. بنابراین لقب داواشی در افواه عامه شهرت دارد و نام احمد همان لقب شعری اوست. موضوعات شعری این شاعر متنوع و متکثر است. اغلب موضوعات را با سرایش شعری آزمون کرده و آزمون‌هایش هم بسیار موفق و ناجح است. نمادهای مرتبط با جغرافیا، تاریخ و فرهنگ جامعه‌ ایران و کردستان سخت در کلام و زبان شعریش هویداست. هستی و حیات میرزا احمد در همان زبان شیرین شعری‌‌اش که از بستر تاریخی و اجتماعی زمانه‌ی خود جان گرفته عیان و نمایان است. زبان رسا و فصیحش که بی‌پروا شعر می‌سراید آهنگین و موسیقایی‌ست و لفظ و محتوا همگام خواننده را مجذوب زیبایی خود می‌کنند. شعر شاعر هم به پردازش دلالت های فکری اهتمام می‌ورزد و هم سرشار از داده‌های تاریخی، جغرافیایی، اجتماعی و عرفانی؛ اما این داده‌ها فقط داده‌‌هایی صرف نیستند بلکه واژگانی به شعریت درآمده و ادبیت گرفته هستند که همزمان روح و عقل خواننده را مخاطب قرار می‌دهند. شعر موسی و سنگتراش و همچنین هه‌ڵاڵه زه‌رده از آن دست شعرهایی است که مخاطب را به مسیر تاریخ راهی می‌نماید و راوی بخشی از تاریخ مردمانی می‌شود که همواره واقعیت زیسته خود را به اشکال مختلف بروز داده و به بانگ رسا سر داده‌اند. این شاعر و صدها شاعر دیگر این سرای کمتر لطف‌دیده، چشم و چراغ گذشته، اکنون و آینده هستند. آن‌ها نه فقط زبان کردی را پاس داشته‌اند بلکه مردم‌شناسی، فرهنگ، تاریخ، عقلانیت و اخلاق زمانه را در دل اشعار خود نهفته دارند. آنان دریاهایی هستند که در دل بحر اشعارشان درها نهفته است و غواصان اندیشه و نقد و تفکر را می‌طلبد که به سودای این گنجینه‌های بزرگ به دل افکار و اشعارشان رفته و زیبایی‌ها و دانستگی‌هایشان را برای استفاده‌ی عالمانه به عالم کتابت درآورند. این همایش سر آن دارد که با همت و یاری شما پژوهشگران و منتقدان این راه را نستوه و استوار بپیماید.