آیا والدین می توانند با توافق حق حضانت یا ملاقات را از خود سلب کنند؟

امروزه ما شاهد آن هستیم که بسیاری از زنان برای آنکه بعد از طلاق از فرزندشان جدا نشوند از مهریه که حق مسلم آنهاست گذشت می کنند و در عوض از همسرشان تعهد می گیرند که حق حضانت فرزند را به او بدهد.

اما باید پرسید که آیا این تعهد قانونی هست یا خیر؟
طبق (ماده ۱۰) قانون مدنی قراردادهای خصوصی نسبت به کسانی که آن را منعقد نموده اند ، در صورتی که مخالف صریح قانون نباشند ، نافذ است.

سه مورد در این ماده مستثنی می باشد توافق طرفین و قرارداد میان آنها نباید بر خلاف قوانین امری کشور نظم عمومی و اخلاق حسنه باشد.
شاید خیلی ها با معنا و مفهوم قانون امری آشنا نباشند. قانون امری قوانینی هستند که هیچ کس نمی تواند بر خلاف آن توافق کند اگر چه طرفین با میل و رضایت خود توافق و تعهد می کنند اما این توافق طبق قانون باطل است.

از آنجا که بحث حضانت از نوع قانون امری است پس توافقی که بین والدین برای بعد حضانت فرزند از طلاق صورت می گیرد باطل است .
بعد از طلاق زوجین، ابتدا حضانت فرزندان تا سن ۷ سالگی (دختر و پسر) با مادر است و پس از آن تا به سن بلوغ رسیدن با پدر می باشد در این برهه زمانی اگر هر کلام از والدین حق ملاقات را از خود سلب کنند باید صبر کنند تا فرزند به سن بلوغ (دختر ۹ و پسر ۱۵) برسد تا بتواند برای خود تصمیم بگیرد که آیا می خواهد آنها را ببیند یا نه.
به والدین توصیه می شود با توجه به شرایط روحی که در زمان طلاق دارند با دقت بیشتری عمل کنند تا بعدها که شرایط روحی روانی آنان نرمال می شود پشیمانی به بار نیاورند.

در حالت عادی هرکدام از والدین بعد از طلاق حق ملاقات با فرزند خود را خواهند داشت به همین دلیل، براساس قانون، هیچکدام از والدین نمیتوانند از ملاقات فرزند با دیگری جلوگیری کنند.
حتی در صورتی که یکی از والدین دارای فساد و انحطاط اخلاقی باشد، نمیتوان حق ملاقات با فرزند را ازاو به طور کلی سلب کرد و تنها ممکن است با نظر دادگاه موعد و زمان ملاقات با فرزند کاهش یابد.